تاریخچه کوزه

کوزه در مناطق مختلف جهان از جمله در میان قبایل افریقایی، شبه جزیره هند و همچنین در ایران (به ویژه هرمزگان، بلوچستان و کرمان)، به عنوان ساز کوبه‌ای استفاده می‌شود. این سازِ خودصدا و هواصدا، همان کوزه‌ی آب سفالی رایج بوده که کارکردی صرفاً موسیقایی یافته و در عین سادگی دارای صدادهی و توانایی قابل توجهی در اجرای ریتم‌های مختلف است.

در بلوچستان کوزه به صورت دوتایی به همراه یک تشت فلزی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این ترکیب (موسوم به کوزک و تال) قدیمی‌ترین ساز خودصدای بلوچستان است. کوزه در بلوچستان هرگز به صورت تنها و بدون تشت اجرا نمی‌شود. نوازنده با ریختن مقداری آب داخل کوزه‌ها، صدای زیر و بم دلخواه خود را ایجاد و با کف دست به دهانه کوزه‌ها می‌کوبد.

کوزه منطقه نَرماشیر کرمان ساختاری دوکی شکل دارد و فاقد دسته می‌باشد. این کوزه‌ها در دو اندازه کوچک و بزرگ به صورت یک، دو یا چندتایی آوازهای محلی این منطقه را همراهی می‌کنند. به دلیل صاف نبودن ته این کوزه،